From Me-Time to Hell-Time

Vrijdag doodop van de zenuwen, want ik ging met mijn lieve zusje 2 hele dagen en nachten naar Parijs. Weg van mijn kindjes, hartstikke stoer, maar doodeng. Vooral: Zal het met Iza goed gaan? Alsof ze het aanvoelde en het me gunde was ze die ochtend zo helder, dat hadden we allemaal in maanden niet gezien. Dus tranen wegslikkend laat ik haar achter in de armen van oma, om Luna bij het perron niet los te kunnen laten.

Maar wat was het heerlijk, de stad, het eten, drinken en lachen samen met mijn zusje. Vol energie, maar met pijnlijke kuiten kwamen we zondagavond weer aan.

Luna blij, Martijn blij, Izaatje blij en Bobbie nog het meest blij leek wel.
Iza zat al erg vol en was een beetje huilerig. Dat arme hoesten deed zo’n zeer, alsof ze voelde dat mama er weer was en ze dus papa en mama bij haar had, kon ze zich laten gaan. Zo ziek werd ze die nacht. Spugen, koorts, niet kunnen slapen van die verschrikkelijke hoest. Gelukkig had ik de nacht daarvoor extreem goed geslapen, dus kon ik weer een nachtje overslaan.
Die ochtend zagen we het al gebeuren, dus ziekenhuis gebeld, alles geregeld en we moesten langskomen.

Dubbele oorontsteking, keelontsteking en luchtweginfectie en dat door de dagelijkse antibiotica heen. Dus de moed zakte ons weer in de schoenen. De koorts liep ook alleen maar op en ze was zo moe, maar kon de slaap door die rothoest amper vatten. Extra antibiotica, extra zetpillen, zuurstof, maar het helpt nog niks. Waar moet het toch heen met dit arme schatje, iedereen huilen van ellende. Dit verdient ze toch niet? Ligt ze weer aan de draden en zuurstof. Energie is weer nul. Nu hopen dat ze heerlijk een lange tuk kan doen, want daar knapt iedereen toch (een beetje) van op?